W poprzednim wpisie było o bliskości emocjonalnej.
Co dzieje się, gdy dziecko nie otrzyma od swoich najbliższych tego daru. Pozornie nic. Dziecko wzrasta w domu czasem pełnym ludzi, w którym dzieje się dużo spraw codziennych, ale dziecko i jego potrzeby emocjonalne są jakby niezauważalne. Rodzice pomijając swoje dziecko najczęściej racjonalizują sobie taka postawę przywołując różne stwierdzenia. Przykłady: Mną się też nikt nie przejmował i wyrosłem na samodzielnego zaradnego człowieka. Przejmowanie się tym co dziecko czuje tylko je rozpieszcza. Dzieciak ma się słuchać starszych. Musi się dostosować do wymagań bez narzekania. Zgłasza swoje potrzeby to znaczy, że wymusza i jeszcze się tego nauczy. Problemy dziecka to żadne problemy. Dzieci i ryby głosu nie mają. Nie mam czasu na jego marudzenie. Można by tak jeszcze długo. Sami być może potraficie wyjąć ze swojej pamięci zdania, które zaprzeczały słuszności potrzeby bycia w bliskiej relacji, gdy przeżywaliście coś trudnego.
Deficyt uwagi rodziców w sferze psychicznych potrzeb rodzi samotność emocjonalną dziecka.
Samotność emocjonalna jest przygnebiającym uczuciem. Odbiera radość i energię życia. Dziecko instynktownie chwyta się skrawków zdarzeń, które utworzyłyby ciepłą relację z bliskimi. Jeśli nie uzyska jej u bliskich, może jej nieświadomie poszukiwać u innych. To bywa czasem niebezpieczne.
Dzieci zaniedbane emocjonalnie uczą się, że ich potrzeby są małoważne. Przedkładają nad swoje potrzeby najpierw interesy rodziców a później innych, z którymi będą związani. Przez całe życie dokładają wielkich starań, by zadowolić osoby ze swojego otoczenia. W ten sposób próbują zasłużyć na uwagę, czułość, zrozumienie i bliskość.
Nie ufają swoim odczuciom, emocjom, intuicji. Mogą zbyt mało krytycznie przyjmować opinie innych. Łatwo wtedy popaść w relacje toksyczne.
Bywa, że osoby doświadczające w dzieciństwie samotności emocjonalnej, w życiu dorosłym odnoszą sukcesy społeczne, zawodowe, finansowe. Jednak pozostają z głęboko ukrytym cierpieniem emocjonalnym.
Doświadczają głębokiej samotności, braku poczucia bliskości z partnerami. Boją się być naturalni i swobodni, bo obawiają się odrzucenia. Często tacy ludzie nie rozumieją mechanizmu ich samopoczucia. Poszukują pocieszeń w kolejnych związkach, działaniach przynoszących chwilową przyjemność. Miewają poczucie winy, bo mają wszystko to, o czym inni mogą pomarzyć i nie są w pełni szczęśliwi. Trauma z dzieciństwa polegająca na tym, że nie było się zauważonym, ważnym, kochanym, wspartym w autentycznych potrzebach emocjonalnych małego dziecka, odzywa się w dorosłym życiu. Zjawisko to ma tendencje do powtarzania się w następnych pokoleniach.
Tego typu doświadczenia są udziałem kobiet i mężczyzn w równym stopniu. Kobiety częściej sięgają po pomoc psychologiczną i przepracowują trudne doświetlenia z własnego dzieciństwa.
Samotność emocjonalna pogarsza jakość życia. Może sprzyjać depresji, myślom samobójczym. Obniża poczucie własnej wartości i odporności psychicznej.
Potrzeba bliskości emocjonalnej powstawała w drodze ewolucji. Jesteśmy potomkami tych, którzy lubili trzymać się blisko siebie. Mieli wtedy większe szanse na przeżycie. W trudnych momentach dawali sobie wsparcie materialne i emocjonalne.
Odczuwając potrzebę bliskości z innymi, wiedz, że jest to naturalny instynkt, który pozwolił przetrwać ludzkości jako gatunkowi. Obdarzenie swoich dzieci i partnerów życiowych serdeczną bliskością pozwala im lepiej żyć i pięknie się rozwijać. Dla siebie też oczekujcie, wzajemnego wsparcia w tym zakresie od swoich bliskich. Macie do tego prawo.
Konsekwencje samotności emocjonalnej są zazwyczaj bardzo złożone i występują w różnym nasileniu. To jest zagadnienie do indywidualnego omówienia. Jeśli czujesz potrzebę porozmawiania o tym, zapraszam serdecznie.
źródło: Gibson L. C.; Dorosłe dzieci niedojrzałych emocjonalnie rodziców; Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego; Kraków 2018
Najnowsze komentarze