Bliskość emocjonalna tworzy się od najwcześniejszych chwil życia. Poczucie bezpieczeństwa dziecka opiera się na bliskości emocjonalnej z opiekunem. Autentycznie uczuciowo zaangażowani rodzice budują szczególną bliskość ze swoim dzieckiem. Ono czuje, że zawsze może się do nich zwrócić ze swoimi przeżyciami i będzie zaakceptowane oraz wsparte w rozwiazywaniu swoich problemów. Im mniejsze dziecko, tym to wsparcie będzie polegało na przynoszeniu maluszkowi ulgi w formie przytulenia, kołysania, zaspokojenia podstawowych potrzeb fizjologicznych. Czasem wystarczy sam dotyk i czułe spojrzenie. Im starsze dziecko, wspierające działania dorosłych będą bardziej złożone.
Empatyczni rodzice są wyczuleni na psychiczne potrzeby dziecka. Są w stanie zauważać i nazwać emocje oraz nastroje swojej pociechy. Wykazują otwartość, by rozmawiać nawet o trudnych przeżyciach. Mają gotowość, by mówić o własnych emocjach, oczywiście w sposób odpowiedni do możliwości umysłowych i emocjonalnych dziecka.
Umiejętność nawiązywania i utrzymywania bliskiej relacji świadczy o dojrzałości emocjonalnej opiekunów. W takiej relacji dziecko chętnie otwiera się przed bliskimi mu osobami i mówi o sobie. Wspólnie spędzony czas, wzajemne chwilowe interakcje sprawiają im autentyczną radość. Dają dziecku poczucie, że staje się akceptowanym i szanowanym członkiem wspólnoty, jaką jest rodzina.
Budowanie bliskości emocjonalnej realizuje się w codziennych działaniach.
Podrzucam 5 rad jak zadbać o dobre relacje rodzica dzieckiem w oparciu o bliskość emocjonalną.
- Sposób komunikowania się, ton głosu, częstość rozmów z dzieckiem, jak również uważne słuchanie komunikatów maluszka.
- Wspólne rutynowe działania. Przygotowanie i spożywania posiłków. Pomoc małemu dziecku w wyrabianiu nawyków higienicznych. Im dziecko starsze, tym rola dorosłego zmniejsza się.
- Wspólna zabawa. Aktywne uczestniczenie w zabawach z dzieckiem. Wyczucie, kiedy należy być inicjatorem, a kiedy podążać za fantazją i kreatywnością dziecka.
- Akceptacja i wsparcie dziecka podczas jego eksplorowania świata. Taka eksploracja rozpoczyna się w niemowlęctwie i kończy się chyba w momencie uzyskania dojrzałości przez dziecko.
- Korzystanie z zasobów wyniesionych z własnego życia rodzinnego oraz modyfikowanie ich do swoich potrzeb.
Zdarzają się rodzice zbyt skupieni na sobie, którzy nie zauważają potrzeb psychicznych swoich dzieci. Ich własne potrzeby emocjonalne wzbudzają w nich dyskomfort. Obawiają się konfrontacji w własnymi uczuciami. Nie wiedzą, jak reagować na potrzeby psychiczne dziecka. Czasem lekceważą je lub starają się ich nie zauważać. Taka postawa ze strony dorosłego wytwarza u dziecka poczucie samotności emocjonalnej.
Czym jest ten rodzaj samotności , jak objawia się w dzieciństwie i czym skutkuje w dorosłym życiu, o tym w następnym wpisie.
źródło:
Gibson L. C.; Dorosłe dzieci niedojrzałych emocjonalnie rodziców; Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego; Kraków 2018
Najnowsze komentarze